Απ όλα όσα μου χεις πεί
ψάχνω να βρώ τ αληθινά
και δεν τα βρίσκω πουθενά.
Απ όλα όσα σου χω πεί
κράτα μονάχα αυτό
πως μακρυά σου δε ζω.
Για στάσου, αυτό το κράτησα για μένα
κι ύστερα μου φταίει το ψέμα...

Όσα δε σου λέω τα τραγουδάω, ακούς;

Τα ζωγραφίζω σε χαρτί τσαλακωμένο
Με χρώματα που έχω απ όταν ήμουνα μικρή
Τότε που δεν ήξερα τον κόσμο
Τότε που δεν ήξερα εσένα
Τότε που δεν ήξερα ποιά ήμουν
Τότε... και τώρα τι κατάλαβα;
Θα αλλάξω σελίδα
Θα ζωγραφίσω με χρώματα
νότες, μελωδίες, λόγια, σκέψεις
Θέλω να ζωγραφίσω κι εσένα
Μα δε σε ξέρω
Δεν ξέρω τι χρώματα ταιριάζουν με τη σκέψη σου
Τι νότες ταιριάζουν με την καρδιά σου
Τι αισθήματα ταιριάζουν με σένα.

Τιτλοι τελος.

... Και το εγώ φυλακίζει τις σκέψεις μας
φρενάρει τα όνειρά μας
νανούρισμα της λογικής
θέλω να ξυπνήσω, να γκαζώσω, να φωνάξω
αφήστε με να ζησω

Ούτε αυτό δεν εχει τίτλο

Δως μου ένα χαμόγελο
και πάρε μου τον πόνο
κι ας μη μιλάμε...
Τα λόγια είναι περιτά
δεν τα καταλαβαίνω
είναι μονάχα τέρατα
που διώχνουν τη σιωπή
δε λεν ποτέ τι αισθάνεσαι
τι νιώθει η ψυχή.
Κάνε τις λέξεις μελωδία
βάλε και λίγη αρμονία
και το χαμόγελό σου
και φεύγει η σιωπή
αν δε μπορείς να την αντέξεις.
Απλά πέτα τις λέξεις.

Δε γουσταρω να βαλω τιτλο

Συν ένα στη συλλογή σου
μα κάτσε σκέψου κι αναλλογίσου
γιατί μαζεύεις και δε συμμαζεύεται
κι αλλο ζητάς κι άλλο σου ερχεται

Με την ελπίδα να αχνοφαίνεται
και γοητεία που μ όλους δένεται
φτιάχνεις καράβια από χαρτί
που δεν αντέχουνε τη σιωπή

Σκίζουν τον άνεμο μα στη βροχή
δάκρυ ελπίδας που ξεψυχεί
λιώνουν και χάνονται κι είναι δικά σου
μα δεν αντέχουνε άλλο μακρυά σου