Θυμήσου

Αν ήταν όνειρο ό,τι ζήσαμε δε θέλω να ξυπνήσω 
Μα η απουσία σου μου το μαρτύρησε
Περιμένω τη στιγμή που θα συναντηθούν ξανά οι ψυχές μας 
και λαίμαργα θα ρουφήξουνε τους πόνους από τα κορμιά μας 
με ένα άγγιγμα απαλό, ένα χάδι, ένα φιλί στο μέτωπο 
και μ' άλλα που δεν κάναμε

Οι βάρκες περιμένουνε για να μας ταξιδέψουν 
στον Παράδεισο που χτίσαμε ένα βράδυ
Μέχρι να ρθεις θα πηγαίνω με το νού μου 
και θα σε βρίσκω εκεί και θα γινόμαστε ένα

Μία ψυχή που τυραννιέται όταν είναι μισή
Μια καρδιά που όταν είναι ληψή δεν ξέρει να χτυπά 
Ένας ο νους που μαγνητίζεται από την άλλη άκρη της γής 
και πάντα είναι όλο
μόλο το σώμα προσπαθεί να φέρει σ' επαφή 
κι εφθύς όλ' αρμονίζονται και γίνονται Παράδεισος 

Απ όλα όσα μου χεις πεί
ψάχνω να βρώ τ αληθινά
και δεν τα βρίσκω πουθενά.
Απ όλα όσα σου χω πεί
κράτα μονάχα αυτό
πως μακρυά σου δε ζω.
Για στάσου, αυτό το κράτησα για μένα
κι ύστερα μου φταίει το ψέμα...

Όσα δε σου λέω τα τραγουδάω, ακούς;

Τα ζωγραφίζω σε χαρτί τσαλακωμένο
Με χρώματα που έχω απ όταν ήμουνα μικρή
Τότε που δεν ήξερα τον κόσμο
Τότε που δεν ήξερα εσένα
Τότε που δεν ήξερα ποιά ήμουν
Τότε... και τώρα τι κατάλαβα;
Θα αλλάξω σελίδα
Θα ζωγραφίσω με χρώματα
νότες, μελωδίες, λόγια, σκέψεις
Θέλω να ζωγραφίσω κι εσένα
Μα δε σε ξέρω
Δεν ξέρω τι χρώματα ταιριάζουν με τη σκέψη σου
Τι νότες ταιριάζουν με την καρδιά σου
Τι αισθήματα ταιριάζουν με σένα.

Τιτλοι τελος.

... Και το εγώ φυλακίζει τις σκέψεις μας
φρενάρει τα όνειρά μας
νανούρισμα της λογικής
θέλω να ξυπνήσω, να γκαζώσω, να φωνάξω
αφήστε με να ζησω

Ούτε αυτό δεν εχει τίτλο

Δως μου ένα χαμόγελο
και πάρε μου τον πόνο
κι ας μη μιλάμε...
Τα λόγια είναι περιτά
δεν τα καταλαβαίνω
είναι μονάχα τέρατα
που διώχνουν τη σιωπή
δε λεν ποτέ τι αισθάνεσαι
τι νιώθει η ψυχή.
Κάνε τις λέξεις μελωδία
βάλε και λίγη αρμονία
και το χαμόγελό σου
και φεύγει η σιωπή
αν δε μπορείς να την αντέξεις.
Απλά πέτα τις λέξεις.

Δε γουσταρω να βαλω τιτλο

Συν ένα στη συλλογή σου
μα κάτσε σκέψου κι αναλλογίσου
γιατί μαζεύεις και δε συμμαζεύεται
κι αλλο ζητάς κι άλλο σου ερχεται

Με την ελπίδα να αχνοφαίνεται
και γοητεία που μ όλους δένεται
φτιάχνεις καράβια από χαρτί
που δεν αντέχουνε τη σιωπή

Σκίζουν τον άνεμο μα στη βροχή
δάκρυ ελπίδας που ξεψυχεί
λιώνουν και χάνονται κι είναι δικά σου
μα δεν αντέχουνε άλλο μακρυά σου

Είσαι ελεύθερη

Γέλα ψυχή μου
γελα γιατί είσαι ελεύθερη
ο νους σου έχει φτερά
η σκέψη σου ποτάμι
πηγάζει απ τα βουνά
ταξίδι στις κοιλάδες
και φτάνει στη θάλασσα
πάντα σε άλλαζα
έπειτα γίνεται ατμός
πάει σε μέρη μακρινά
και πέφτει πάλι χάμω
πατάς γερά στη γή
το βλέμα καθαρό
καθρέφτης της ψυχής σου.

λαλαλα

Δε θέλω να μιλήσω ποτέ μου ξανά 
λέω πάντα λέξεις που δε θέλω
θέλω να μιλάω μόνο τραγουδιστά
με το ρυθμό που μόνη θα διαλέγω

Θέλω να κοιτάω φωτογραφίες παλιές
να νιώθω κάθε αίσθηση που είχα
όταν έπαιζα σε παλιές γειτονιές
με φίλες που ποτέ ξανά δε βρήκα

Θέλω να ανοίξω τα δικά μου φτερά
να φύγω και να πάω σ άλλα μέρη
να κάνω πράματα που με γεμίζουν χαρά
να συνεχίσω να κοιτάω μπροστά

Δε θέλω να ζώ τις δικές σας στιγμές
οι εμπειρίες σας με παγιδεύουν
θέλω να ζήσω τις δικές μου χαρές
και λύπες, αρκεί μόνη να μαθαίνω.

Στα 18...

Πάρε φόρα
για ν' ανεβείς την ανηφόρα
και να ξεφύγεις απ' την μπόρα
αφού η ζωή αρχίζει τώρα
στα 18

Ζήσε
όσα δεν μπόρεσες να ζήσεις
δικό σου δρόμο να βαδίσεις
και τη ζωή σου να αρχίσεις
στα 18

Άκου
τη μουσική που σε μαγεύει
που σ' εποχές σε ταξιδεύει
και σε ροκαρομεταλεύει
στα 18

Μάθε
πως όλοι όσοι σ' αγαπάνε
ποτέ τους δε σε προσπερνάνε
και χαίρονται όταν σε κοιτάνε
στα 18

life nowadays...

Ο χρόνος φεύγει
το άγχος βρέχει
ψυχή που τρέχει
να προλάβει ό,τι έχει.

Άνθρωπος-ρομπότ
άχρηστο μπρελόκ
στο χρόνο πέφτει
ζωή δεν έχει.

Μαύρες κουρτίνες
σκουριασμένες μπαλαρίνες
στο χρόνο τρέχουν
παράσταση έχουν.

Η μικρή Αφροξυλάνθη

(στην ώρα της έκθεσης... )

Το κουδούνι σαν χτυπάει
μία μύγα κηνυγάει
την μικρή Αφροξυλάνθη
που σοκάρα έχει πάθει.

Τρέχει τρέχει η μικρούλα
φοράει στη μάπα την κουκούλα
στρουθοκάμηλος γενέται
πέφτει κάτω και χτυπιέται.

Σαν τη φτάσει η μυγούλα
την εντύνει σα νυφούλα
και την πάει στην εκκλησία
να της κάνει την κηδεία.

Η μικρή Αννούλα δίπλα
δεν μπορεί να της μιλήσει
κι έτσι κάθεται σαν κλώσσα
που δεν έχει γλώσσα.

Ο θάνατος κυλά ωραία
έχει βρεί και μια παρέα
απο φάντασμα και ζόμπι
κι έχουν βρεί και ένα χόμπι.

Να τρομάζουνε παιδάκια
να μαζεύουνε σκατάκια
να σκοτώνουνε τους μήνες
βαρόντας μύγες.

Παρασκευή πρωί

Παρασκευή πρωί
θα πάω στο σχολείο
κι ας έχει τόσο κρύο
εγώ θα βολευτώ.

Σαν έμπω μες την τάξη
ο ήλιος θα χαράξει
θα κλείσω τις κουρτίνες
και θ' αποκοιμηθώ.

Κι ο sir σαν πεί ''Βασίλω''
να δώ τι θ' απογίνω
θα φύγουν οι δεινόσαυροι
και θα χασμουρηθώ.

Σαν πάω στο κιλικείο
w8άρω με τις ώρες
βαράει το κουδούνι
κι αρχίζουνε οι μπόρες.

Εγώ δεν έχω φάει
η κοιλάρα γουργουράει
και 3 παρά σαν πάει
παίρνω τη σάκα μου.

Και φεύγω απ' το σχολείο
με λεοφορείο
και πάω στο σπιτάκι
να φάω  γιουβαρλάκι!

Είναι

Είναι κάτι μέρες που βαριέμαι τα πάντα
κι είναι κάτι μέρες που γεμίζω ζωντάνια
είναι κάτι μέρες που θέλω να πεθάνω
κι είναι κάτι άλλες που αρχίζω να ζώ.

Είναι κάτι λέξεις που με αποτρέπουν
κι είναι κάτι άλλες που με ενθαρρύνουν
είναι κάτι λέξεις που λυπούν την καρδιά μου
κι είναι κάτι λέξεις με γεμμίζουν χαρα.

Είναι ένα χαμόγελο ουράνιο τόξο
είναι ένα βλέμα μια ζεστή αγγαλιά
είναι ένα δάκρυ διαμάντι που χάνεις
είναι η λύπη μαχαιριά στην καρδιά.

Η ζωή είναι ρόδα που κυλά
και δε σταματά
γράφει ιστορία
με ξυλομπογιές
δίνει χρώμα κι ελπίδα
ότι αυτές οι στιγμές
θα μείνουν ζωντανές.

Φεύγουν μα μένουν

Φεύγουν οι ώρες
φεύγουν σαν μπόρες
πάνε σε άλλη χώρα.
Φεύγουν οι μήνες
σαν ασπιρίνες
πάμε σ' άλλη χρονιά.
Φεύγουν τα χρόνια
σαν χελιδόνια
και πάνε μακρυά
δε γυρνούν ξανά.

Όμως θα μένουν πάντα
μέσα στην καρδιά
για να θυμίζουν
τις στιγμές
τις καλές
και τις κακές
που περνούν σα σφαιρες
και τρυπάν την καρδιά
κι η πληγή δε λέει να φύγει
μενει και θυμίζει τη ζωή...

Welcome to the egocity

There was a place
where people smiled all day.
They weren't rich of money
but millionares of love.
They didn't have mine or your's
but our.
I promised myself to go again
everytime i feel lonley and sad.

After years i return
to the place of happiness
but people didn't smile
the ''our'' had now became ''mine''
they were rich, but poor.
They lived unpeacefully in their egocity.

Hey, people, where's your love?
where's your smile?
Have you sold it for money?
Noone even saw me
noone even heard me
noone even told me :
''welcome to the egocity''...